Evler göçer, insan göçünce

Güneş girmez pencerelerden, erkenden karanlık çöker

Geride kalanlar yıkık mevsimler soluktur hep

Burada sokaklar ölüme gider

İnsan ölünce evler hayalet olur

Yeni vatanı kabristan olur

Bu yer kürede

Gülüşler fotoğraflarda hapis

Sevinçler kelebekler kadar olur.

Yıkık duvarların soğuk yüzü ,yüzüme çarpar

Eskide kaldı şen şakrak gülüşler

Bedenim enkaz ruhum ruhuna müptela

Gelecek geçmişe sürgün

Keşkeler yürekte pare pare

Dua kadar yakın, günah kadar ırak

Bucağında evin anılar ağlar.

Kentin caddelerinde bayram şenliği

İnsanın bu kadar mı canını yakar?

Yaya kaldım, yürek ıstırapta

Geziyorum avare gönlüm yorgun

Acılar yankılanır, metruk mahzenlerde

Kapanmaz bu yara sürekli kanar

Beyhude yokuşlara tırmanışlar

Beyhude çırpınışlar

Yanı başımızdadır hep ölüm.

Bağrımda hicran, ruhumda poyraz rüzgarlar eser.

Ah o boynunu büküşler, çaresizlik bakışlar

Beni tam sol yanımdan vurur.

Yıkık evlerde baykuşlar tüner.

Emir büyük yerden,

Bu yolun sonu kara toprağa gider.

Sevinçler, hüzünler

Bir ömür yaşanmışlıklar...

Bir varmış bir yokmuş

Hikâye burada biter.

Gökyüzü bir garip

Kaybolmuş maviler

Gökyüzü hep gri

Buralarda sabah olmadan akşam olur

Son ayrılık sıladan sonsuzluğa gider

Tüm yok oluşların sonu vuslata erer.

Bu yolda tüm kapılar rahmana çıkar