Bağrı yanık bozlaklarda, çatısı olmayan evlerde, gurbetin bel büken hasretinde, sensiz gecelerde bul beni.

Yoksulun aşında, öksüzün başında, Aşığın bir damla gözyaşında, mazlumun kırık gönlünde bul beni.

Neylesin gönül köşkü sarayı Ferhat olup dağa düşende, neylesin gönül bağı bahçeyi Mecnun olup çöle düşende.

Neylesin gönül şanı şöhreti, Tahir olup derde düşende, neylesin gönül zevki sefayı Kerem olup küle dönende.

Neşetin sazının telinde inleyen bir Zahide de ben olaydım, yürüdüğün yollarda toz olaydım, Rüzgar’ın önünde diyar diyar savrulaydım. "Bu Abdal’dır" denilip kapı kapı kovulaydım. Aşkın ile yanıp kavrulaydım. "Yar deyince kalem elden düşüyor" denilen bir Mihriban da ben olaydım.

Yalnızlığın karanlık soğuk sokaklarında bul beni, hasretin köz eden yakıcı ateşinde bul beni,

Kimsesizlerin kimsesizi olan sevgilinin huzurunda bul beni, bir yudum sevgiye susamış gönüllerde bul beni.

Umudu kırılmış gönlü daralmış, gündüzü gece olmuş yoklukta yok olmuş gariplerde bul beni,

Beni bana hapseden çaresizliğimde bul beni, etme yar; sende bul beni.

Sen bağ ol ki ben bahçende reyhan olayım, sen gül ol ki ben dalında bülbül olayım.

Sen dağ ol ki ben eteklerinde kekik olayım, sen gül ki ey yar ben yanağında gamze olayım.

Sen bulut ol ki ben yağmurun olayım, sen toprak ol ki ben göğsünde uyuyayım.

Sen gökyüzü ol ki ben yıldızın olayım, sen ben ol ki ey yar ben sen olayım...

Selası okunmuş acıların yasını tutan kalplerde bul beni...

Vazgeçilmez olduklarını zanneden mezar taşlarındaki isimlerde bul beni...

Evi ocağı otağı başına yıkılmış ciğeri yanan sevdalılarda bul beni...

Derdini omzundaki heybesine doldurmuş hoyrat eden Türkülerde bul beni...