Çevremizde yer alan çocuklar nefes aldığımız bu dünyayı niçin daha yaşanılır kılıyorlar?

Dünyayı neşelendiren bu çocuklara, niçin gereken sevgi ve şefkati veremiyoruz? Niçin onların masum sevgilerine ortak olamıyoruz? Çocuklar niçin bu dünyadalar? Tabi ki yaşadığımız hayatı daha güzel kılmak için ve onların yaşadığı hayatı da bizlerin güzelleştirmesi gerekiyor. Ancak bazılarımız onların çocukluğunu çalıyor, yaşayamadığı güzel günleri ellerinden alıyor ve gençliğine ise yarım kalan çocuklukla başlıyorlar. Neden çocukluk zaman aralığı önemli? Çünkü çocukluk dönemi bizleri hayata ve insanlara yavaş yavaş alıştıran zaman aralığıdır. İlerleyen zamanlarda gerçek hayatı tanıyınca korkular, endişeler ve güvensizlikler gezinmeye başlayacak hayatın gerçekleri üzerinde. Ve bizler de masum sevgiyi yavaş yavaş yitirmeye başlayacağız. Çünkü etraftakiler sevgiyi unutmuş ya da unutmayı tercih etmiş. Etrafta sevgiyi yitiren o kadar insan var ki bakalım masum çocukların sevgisi bu dünyayı değiştirmeye yetebilecek mi? Belki yetebilir, belki bizler değişebiliriz, belki yitirdiklerimizi hatırlayacağız ve sonra yitirmediğimiz ne kaldı diyeceğiz. Tek dünyayı güzelleştiren bu çocukların gülümsemesini yüzlerinden alıkoymayalım. Öfkeyle, şiddetle masum sevgiyi yitirmeyelim. Daha çocuk yaşta şiddet mağduru olan çocukları bu şekilde hayata hazırlamayalım. Şiddetin uğramadığı yaş aralığı yoktur. Her yaşta kötü izlenimler bırakır. Çocukken yaşadığı şiddet, geçirdiği travma ne yazık ki o çocuğu hayata kapatır. Hafızasına kötü anılar yerleşir ve yıllar boyunca çocukluğunu kötü hatırlar. Çocukların güzelliklerle ve dileklerle dolu olan hayatını, şiddetle bir kabusa dönüştürmeyelim. Bırakın çocuk en güzel zamanlarını sevdikleriyle yaşasın ve güzel anılar biriktirsin geleceğe. Masum sevgiyle, iyi, dürüst ve ahlaklı bir çocuk yetiştirerek hayata hazırlayalım. Zaman çok çabuk geçiyor ve hayat çok hızlı ilerliyor. Birçok insan ise hâlâ aynı mantıkla, aynı düşünceyle ilerleyebiliyor. Zaman geride kalırken çok şey bırakıp gidiyor bizlere. Bazen hatalarımızla yüz yüze kalıyoruz, bazen de pişmanlıklarımızı dile getiriyoruz. Zaman, bizleri tüm gerçeklerle bıraktıran oluyor. Hayat ise hızlı ilerlerken sevdiklerimizi yeterince mutlu edemediğimizi hatırlatıyor. Onların bedenlerine ve kalplerine asla iyileşmeyecek yaralar açılıyor. Ne kadar acılar yerleşir bir çocuğun küçücük yüreğine. Oysaki o yüreğe tek sevgi pıtırcıkları kondurmak gerekiyor. Şiddetle beraber kötü anılar değil. Düşüncemizi ve mantığımızı sorgulamamız gerekiyor. Tüm ebeveynlerin ve etraftaki insanların kendilerini bir sorgulaması gerekiyor. Çocuklar niçin varlar? Sevgiyle sarmalayıp, şefkatle okşayıp ve güvenle hayatlarını daha da güzelleştirmek için mi yoksa şiddetle, öfkeyle kötü izlenimleri hayatlarına yerleştirmek için mi bu dünya da hayatlarını sürdürüyorlar? Şiddet hiçbir yaşa yakışmıyor ve hiçbir insana da. Ne çocuğa uygulanan şiddet ne de kadına uygulanan şiddet kabul edilir. Bu sayfa tüm şiddet mağduru olan insanlarımız için bir umut olsun ve bir gün umut herkesin hanesine doğacak. İşte o zaman çocuklar ve birçok insan hayata hep gülümseyecek. Yaşadığın hayata karşı hep gülümse. Oysaki hayat her şeye rağmen gülümsemeni yüzünden mahrum etse de. Sen o gülümsemeyi bir umutla yine bulmuş olacaksın inan buna.