"Acıma acınacak hale düşersin.", "Devletin malı deniz yemeyen keriz." "Sana dokunmayan yılan 1000 yıl yaşasın."
"Gemisini yürüten kaptan.' diyerek çocuklar
yetiştirdik. Not ve neti her şeyden çok önemsedik. Beyinlerini test, mideleri tost ile doldurduk. Yeterki bir meslekleri olsun diye değerleri göz ardi ettik. "Savaşta ve yarışta her şey mübahtır." dedik sınav sorularını çaldırdık, öğretmenden notları aldırdık, torpilleri yaptırdık,başkalarınım haklarını gasp ettik. Basarıyı paraya bağladık, parasızlığı ayıpladık.
Açgözlülere açıkgöz dedik. Biz çocuklara karakterli olmayi öğretemedik. Şimdi de "Neden bu ahlaki yozlaşma?" diye soruyoruz. Çünkü biz ahlakı sözlükte unuttuk. Dizilerde, filmlerde, şarkılarda, programlarda ahlaki değerler hiçe sayilmasina rağmen oturduk çocuklarimizla seyrettik.
Dürüstlüğü, iyiliği, yardımseverliği aşağılayıp lüksü, çarpik iliskileri, sahtekarlığı , kabadayılığı üstün gösterip bize normallestirdiler. Ve bu normalleşme toplumları çöküşe götürdü. O nedenle ya karakterli insanlar kazansin ya da insanlara karakter kazandirilsin.
Birçok insan okumayi sevmediği , istemediği için buraya kadar bile okumayip fark etmeyecek. Ama bu insanlar çocuklarina da OKU derler. İste maalesef bu haldeyiz. Bizi okumak kurtarir. İnsanı okumak , hayati okumak, kendini okumak, doğruyu yanlışı okumak için siz de okuyun.
Okuyun ki çocuklarımız da okusun…!
Sadece okuma-yın…
Okuyup uygula-yın…
Yanlış örnek okurken doğruyu yapmasını beklemek, yaz günü kar yağmasını dilemek kadar uzak bir ihtimaldir.
Amacımız; sevgiyi, adaleti,merhameti, nezaketi kuşanan bir nesil yetiştirmek olmalı…! Söz de değil özde, ciğerde, sosyal medyada, toplantılarda vs değil gerçek hayatta…!
Çocuklardaki ahlaki gelişim anne karnında başlar. Anne ve babadaki ahlaki değerlerle oluşmaya devam eder. Evet, şimdi ahlaksızlık diz boyu diyoruz. Bu söz yıllardan beri söylenmektedir. Demek ki çocuklardaki ahlaki gelişimin olumsuz bir şekilde etkilenmesi, ebeveynlerin yanlış davranışları ve sosyal hayattaki olumsuz etkenlerin bir sonucudur diyebiliriz…! Kendi boy aynamızda neden sorusunun cevabını kolaylıkla bulabiliriz…!
Önceden küçük alanlarda yaşıyorduk. Çevremiz, ahlaki değerler, kültürel normlar belliydi. Şimdi ise oturduğumuz apartmanda kim var onu bile bilmiyoruz. Bu anlamda çevremizdekilerin ahlaki değerlerini de bilmiyoruz. Çocuk ilk önce anne ve babayı, sonra arkadaşlarını ve çevreyi modelleyecektir.
Dış dünyadaki negatifliğe karşı aile içinde pozitif bir ahlak eğitimi vermemiz şart. Bizim için, paraya verilen değerin insana verilen değerin üstüne çıkmaması gerektiğini; ancak gece gündüz hayatımızın odak noktasına zenginliği ve para kazanmayı koymayarak anlatabiliriz.
Ailelerin vermediği ve veremediği eksik kalan ahlaki normları çocuklar ya televizyondan ya da çevrelerinden tamamlıyor. Bu durumda çocukların çevreleri de çok önem arz ediyor. Anne ve babadan sonra dede-nine, amca-dayı, teyze-hala da önemli. Şayet bu faktörlerden birisi olumsuz ise bu durumu göz önünde bulundurmalıdır. Şayet baba yakın bir akrabanın ahlaksız tavırlarına göz yumuyor ve ses çıkartmıyorsa çocuk buradan bir kıyas yapabilir. “Ben de böyle yapsam babam bir şey demez.” ya da “Bu normaldir.” duygusu oluşur. Bunlara da dikkat etmek gerekiyor.
Sonuç olarak sevgi ve ilgi çok çok önemli diyebilirim.
Farkındalığımızı geliştirip nasıl daha iyi olabilirim noktasında kendimizi bir öğrenci gibi görüp iyi anne babalar olmaya çalışırsak çocuklarımıza doğru kimlik ve kişilik kazandırmamız çok daha kolay olacaktır. Kendi içimizde yaşadığımız dürüst, adaletli, değer bilme duyguları nesilden nesile böylelikle aktarılacaktır.
Şu anda bir çocuk yetiştiriyor olabiliriz. Ama şunu bilmeliyiz ki o çocuk da bu bilgileri kendi çocuğuna yani torununuza aktaracaktır. O nedenle bu sorumluluğu üzerimize alıp güzel ahlakı çocuklarımıza öğretmemiz gerekiyor. Oyunu oynaşı bir kenara bırakıp dünyaya getirdiğimiz çocukların karnı kadar ruhunu da doyurmak gerektiğini unutmamak lazım. Bu da bizim dünya ve ahiretimiz için ev ödevimiz olsun diyorum…
Vesselam…