İbrahim.

Allah ona bilgi öğretti, gökteki ve yerdeki hükümranlıkları gösterdi. İmanı ile yola devam etti.

Koyu gece karanlığında parlak bir yıldız dikkatini çekti. Onun Rabbi olacağını düşündü. Gündüz olup yıldız görünmez olunca “Ben öyle batanları sevmem” dedi.

Sonra ay…

Ay’ı gördü. Daha parlaktı. Daha gösterişli. Daha…

Sonrasında Güneş.

Kocaman. Devasa ve etkileyici. Birçok güzellikleri sunuyor.

Onların hiçbirinin rabbi olamayacağını söyledi.

Olamazdı, onlar da yaratılmışlardandı.

Bütün yaratılmışların bir yaratıcısı olmalıydı.

Bu gök cisimleriyle ilgili söyledikleri halkın da dikkatini çekmişti.

İşte tam da o anda.

Herkesin anlayacağı bir şekilde, gerçeklerin anlaşılması için şöyle söyledi:

“Ben, hakka yönelen birisi olarak yüzümü, gökleri ve yeri yaratana döndürdüm. Ben, Allah’a ortak koşanlardan değilim.” (Enam, 6/79)

Halkın gerçeği görmesini, düşünmesini ve anlamasını sağlamak içindi bu yaptıkları.

Onun bu konuşmaları, halkın önünde söz sahibi olanların/ileri gelenlerin hoşuna gitmedi.

Hiç hoşuna gitmedi.

Ne güzel geçinip gidiyorlardı.

Halkı sömürüp düzenlerini devam ettiriyorlardı.

Gelir kapılarının inkâr edilmesi onları rahatsız etti.

Bu da neydi böyle; eski köye yeni adet…

Olmazdı. Buna izin veremezlerdi.

Verirlerse kendi sonları olurdu.

Bu işi kökten çözmek için halkı kışkırttılar:

İbrahim, dininizi yok etmek istiyor, ilahlarınızı ortadan kaldırmak istiyor. Buna izin mi vereceksiniz?

Tahrik edilen halk, onunla tartışmaya girdi. Seviyesiz tartışmalar…

Tartıştılar.

Bütün bu kurmaca karşısında tek başına dimdik durdu.

Durdu ve cevaplar verdi.

Belki birkaçı anlardı.

Umut etti. Umut ile seslendi:

“Beni doğru yola iletmişken, Allah hakkında benimle tartışmaya mı kalkışıyorsunuz? Hem sizin O’na ortak koştuklarınızdan ben korkmam; ancak Rabbimin bir şey dilemiş olması başka. Rabbimin ilmi her şeyi kuşatmıştır. Hâlâ düşünüp öğüt almayacak mısınız?” (Enam, 6/80)

Devam edecek…