Burada, mümkün olduğunca, belirli bir tema üzerinde yazmaya çalışacağım. Okuyucuları için zaman kaybı olmayan yazılar olsun. Bildiğim kadarıyla bilgilendirmeye, bilmediklerimi öğrenmeye, sizinle paylaşmaya çalışacağım. Dilerim uzun soluklu yazılar olur. Özel eğitim, her neresinden tutarsanız tutun, yapılacak bir çok şeyi içinde barındırıyor. Aile, öğretmen, kurum, akademi, toplum, çok boyutlu bileşenleri var. Mümkün olduğunca konuyu farklı yönleriyle ele almaya çalışıyorum. Şu anda, aşağıda okuyacağınız yazı, “Özel Eğitim Güncesi” adıyla yayınlanmış bir kitabın giriş yazısı niyetine acele düşülmüş bir not. Yazıların bu kapak arasında bu formatla meydana gelmiş olması tamamıyla NEÜ Yayınlarında çok güzel çalışmalara imza atan Mustafa Şakir Altıntepe ve arkadaşlarının ilgi, gayret ve emeğiyle oldu. Kendisine, bu gençlere hazırladığı güzel sürprizden dolayı teşekkür ederim.

“Pandemiden Önceki Eğitimin Hikayesi

Birazdan okuyacağınız yazılar, yaklaşık bir yıl önce yazılmış öğrenci günlük ya da denemelerinden oluşuyor. Onlarla ilk tanışma anımızdan, üniversite hayatlarına, hayallerine, umutlarına, eğitim, özellikle özel eğitimle ilgili hayalleri, üniversiteye hazırlanırken yaşadıkları sıkıntılar, düşünceler. Doğrusu, yazsam, onlar kadar içli yazamam ama aradan geçen onca zaman içinde eğitim yüz yüzeyken neler yapmışız diye düşündüm. Özledim…

Sadece ders geçme kaygısı olmayan, üniversiteyi, kendi kişisel hayat hikayelerinde önemli bir basamak, mecra, hayatlarının dönüm noktası haline getirme derdinde olan, kendilerine bir nitelik katma, becerilerini artırma kaygısı olan öğrencilerle yolumuzun kesişme hikayesinden kesitler sunuyor. Bütün öğrencilerde bu dert kaygı vardır mutlaka ama ben, benimle yolu kesişenlerin hikayesinden sorumluyum…

Eğitim, öğrencilik, kitaplar, hayat, öğretmenlik, şiir, daha temelde otizm ve özel eğitim üzerinden bir yolculuğa başladık. Necmettin Erbakan Üniversitesi Özel Eğitim Bölümümüz ve Otizm Çalışmaları Uygulama ve Araştırma merkezi olarak,Sobe Vakfı işbirliği ile Otizm Gönüllüleri kapsamında özel eğitim öğrencilerimizi daha ilk sınıftan itibaren uygulamayla tanıştırmayı hedefledik. Bu kapsamda Sobe Vakfı ve Konya İl Milli Eğitime bağlı özel eğitim okullarında özel eğitim okullarında sınıflara girerek sahayla ilk karşılaşan öğrencilerin gözlemlerini ve samimi duygularını okumak gözlerimi yaşarttı. Onlardan, vakti müsait olanlarla, bazı hafta sonları buluştuk, şehri gezdik, Konya üzerine konuştuk. Kitapçıları, kurumları tanıdık, ziyaret ettik. İlgi alanlarını zenginleştirici meslek gruplarından doktor, hakim, hukukçu, edebiyatçı vd tanışıp sohbet etmiştik, pandemi çıktı, yarım kaldı.

Hepsi iyi okur olan bu gruptaki öğrencileri yazmaya yönlendirmek için Otizm Gönüllü Çalışma whatsup grubunda kalma şartı olarak bir yazı yazmalarını zorunlu kılmıştım. Çoğu istemeyerek de olsa grupta kalmak için yazdı, sonra yazdıklarını sevdi, yazabiliyormuşum dedi. Yazı, konusu serbestti. Şiir, öykü, deneme, her türden yazı yazılabilirdi. Belki ilk kez bu vesile ile deneme yazanlar oldu. (bu zorlama yazıdan bir yıl sonra yerel bir gazetede köşe yazmaya başlayanlar oldu) Niyetim, yazılanları, bir dergi formatı içerisinde okuduklarında yazma tutkularının oluşması ve devamını getirmeleriydi. En azından, üniversite yıllarından bir hatıra geride kalması gibi bir işlevi yerine getirecekti. Dilerim bu vesile ile yazı yazmaya devam ederler… belki, aralarında, okurken beni ağlatan hikayelere sahip olanlara yer veremedim. Ne kadar derin, acı, farklı, zorlu hayat hikayeleri varmış, bütün doğallığı ile onu paylaştılar benimle. Sonra, yayınlanmasını istemeyenlerin yazılarını çıkardım. Pandemi sürecinde üniversite kazan öğrencilerimizin böyle hikayeleri ve anıları yok maalesef. Neredeyse hiç görmedikleri üniversiteyi uzaktan sanal sınıflarda okuyorlar. Dilerim, bu kısa sona erer, yüz yüze eğitim başlar.

İş bu dergi, günlük, ya da hatırat, kitap böyle bir gayretten ortaya çıktı. Genel itibariyle bakıldığında, Konya, üniversite, özel eğitim tercih etme sebebi, hayaller, birçok zengin bilgiyi içinde barındırıyor. İyi ki bu gençleri yazmaya zorlamışım dedim. Zorla ortaya çıkan güzellik olmalıydı belki adı ama özel eğitim güncesi oldu.”