Biz Konyalılar etliekmekle mutlu oluruz; onunla uyanır ve onunla güne veda ederiz. Hayatın ritmi, kokusu ve tadı her zaman yanımızdadır.Bazen kedimle etliekmek söyler, mutluluğu paylaşırız.

Geçen hafta köşe yazımda Konya pilavını ele almıştım. Bu hafta ise Konya’nın meşhur etliekmeğini yazalım dedim. Aslında ikisini aynı anda da anlatabilirdim, ama her hafta köşe yazısı konusu bulmanın ne kadar zor olduğunu biliyor musunuz?

Biz Konyalılar 7/24 etliekmek yiyebiliriz; bu konuda hiç sorun yok. Etliekmek salonlarımız her zaman dolu olur. Ama sadece hazır almakla bitmiyor; evde hanımlar, anneler iç malzemesini hazırlayıp evin erkeklerini fırına gönderirler. Özellikle pazar günleri fırınlarda uzun kuyruklar oluşur. Ellerinde iç dolu leğenlerle bekleyen erkekleri görmek tam bir komedi: bir yandan sabır, bir yandan acıyan kollar…

Evlerin içini geçtim, koca sokaklar bile etliekmek kokar. Öyle ki, yolun ortasında bir nefes alsanız, bir anda fırının sıcak ve taze etliekmek kokusu burnunuza gelir; ağzınız sulanır, zaman durur gibi olur.

Cuma günü öğlen yemekleri de genelde böyle olur. Namazdan sonra etliekmeğe oturulur; çünkü namaz öncesi o etliekmeği yerseniz kipirdayamazsınız. Ve biz, etliekmeği kipirdayamayacağımız seviyeye gelene kadar yeriz.

Şehir dışından misafir gelir, etliekmek.
Yemekli iş toplantılarında etliekmek.
Düğün evinde kalanlara etliekmek.
Cenaze evine gidenlere etliekmek.

Tabii, bunların yanında birkaç çeşit daha var; ama etliekmek, bunların anası babası diyebilirsiniz.
Biz Konyalılar için etliekmeksiz bu hayata devam etmek neredeyse imkânsız olurmuş!

Ve şimdi, bu yazıyı okuyan herkes kendine 1,5 etliekmek söylesin!

Unutmayın, Konya’da etliekmek bitmez; biten sadece tabağınızdaki!