Baykuşlar öter şimdi viran yurtlarda

Kana doymaz bu toprak bu coğrafya

Ah çocuk!

Yaşamak anlamını yitirir matem dolu gözlerde

Körpe bedenler kefen giyerken

Utanmaz mı bu yerküre?

Niye delinmez gökkubbe

Göğe çarpıp, suratımıza vuran dualarımız var

Arş-ı Âlâda kabul görmeyen

Ne yapsak kime güvensek boş

Pusuda bekler ihanet

Küçük kurşunla mı ölür çocuklar?

Yoksa kıyıya mı vurur?

Ağla çocuk ağla

Koca Akdeniz sağır bu çığlığa

Burada çocuklara yakasız gömlek biçerler

Her taraf kanlı kefen

Bir öfke bir tufan

Kızıl deniz bari sen utan

Kaç çocuk daha ölürse uyanır Müslüman?

İki milyar Müslüman varmış inanma yalan!

İnsanlık desen hepten viran

Şeyhlerin paşaların ihaneti

Kasıp kavurdu Müslüman memleketi

Yüzyıllık ihanetin diyetisin

Başsız memleketin göçmen kızı

Gün doğacak elbet dedik doğmadı

Zafer elbet bizimdir dedik olmadı

El betler bizde dumura uğradı

Nerede yanlış yaptık diyen de olmadı

Ağla çocuk ağla!

Sahipsiz kaldın ölüm kokan topraklarda

Gençliğin kardeşlerimin kalleşliğinde solar

Kenan kuyusunda Yusuf olur çocukluğum

Gökyüzünün mavisine hasret...

Değişmeyen yazgım bu benim

Fosfor bombalarıyla parçalanır bedenim

Söyleyin hele!

Kaç ocak daha sönerse kurtulur vatan

Sen ağla çocuk!

Anaların yaşarken öldüğü bu topraklarda

Beyaz kefen giyer

Ağzı süt kokan bebeler

Mescidi aksanın semalarında ölümsüzleşir kanatsız Melekler.