Hava soğuk.

Karşı apartmandaki yaşlı kadın birkaç aydır balkondaki demir sandalyesine oturmuyor.

Sıcak yaz akşamlarında ikindiden sonra oturduğu balkonundan gece yarısına kadar kalkmıyordu. Elindeki telefonda sağır birine duyurmak istercesine bağırarak konuşur da konuşurdu. Aradan geçen geniş caddeye rağmen konuşmalarını istemesem de hep duyardım. Anlamadığım bir dil ama hasret üzerine olduğu hissi veriyordu. Genellikle sevgi dolu gevrek bir sesle hasretle konuşuyordu.

Yalnız yaşıyordu. Ara sıra gelip gidenler oluyor, bazen evi temizlemek için bir kadın...

Hava soğuk.

Sabah erkenden gördüklerimle irkiliyorum. Kadının oturduğu apartmanın yanındaki sokağı büyük çadır ile kapatmışlar. Gelip gidenler var. Bir de giden; geri gelmeyecek…

Bundan sonra balkondaki sandalye boş kalacak. Sevgi tınılı hasret temalı konuşmalar duyulmayacak…

Hava soğuk, üşüyorum. Geri dönüşü olmayan gidişler içimi acıtıyor.