Üç yıldır Hasan Hüseyin Abimle aramızda sessiz ama inatçı bir yazı krizi sürüyordu.
Ne zaman karşılaşsak, yüzüme bakar ve “Ben sakal bıraktım, aradan üç yıl geçti… Sen hâlâ yazmıyorsun.” der.

Ben ise her defasında klasik cevapları sıralıyordum:
“Abi düşünüyorum.”
“İnşallah yakında başlıyorum.”
“Vakit ayarlamaya çalışıyorum.”

Ama en son balkonda otururken gelen bir mesaj vardı ki...
Sakalı bırakan değil, kalemi bırakan bendim.
Ve “Artık yaz.” cümlesi o kadar netti ki, bu defa bahane üretmek mümkün değildi.
O an anladım: Artık kaçış yok.

Bir de bekleyenlerde bir başka kahramanımız vardı:
Osman Abim.
Kendisi üç yıldır yazı beklemiyordu.
Tam 10 yıldır “göçmen böreği” bekliyor.
Yani Hasan Hüseyin Abim’in isteği duygusal olarak baskılıysa,
Osman Abim’in isteği de lezzetli baskı sınıfına giriyor.

Kendisi her karşılaşmamızda gözlerinin içi gülerek
“Naaaazzzz!” diye uzatmalı seslenir.
O seslenişin sonunda ne bir sitem, ne bir şikâyet...
Ama kahkaha garantili, bol gülmeli, insanın içini ısıtan bir enerji mutlaka vardır.
Yazılar mı? Onları geçelim. Osman Abim’in asıl gündemi hep aynı:
“Naz böreği yapacak mı?”

Bu yazıya başlarken her iki abime de bir söz verdim:
Biri kalem için, biri hamur için.
Ve bu noktaya kadar geldiysek, ikisinin de hatırı büyük.
Biri yazmaya heveslendirdi,
Biri yanımda oldukça beni hep güldürdü.
İkisi de yıllardır sabırla, inatla ve sevgiyle yazı ve börek bekledi.

İlk yazımı, beni üç yıl boyunca sakalıyla motive eden Hasan Hüseyin Abime ithaf ediyorum.
Ama anlaşmamız şöyle: Üç yıl beklettim, şimdi üç yıl boyunca hiçbir yazımı yorumsuz geçemezsin!
“Güzel olmuş”la sıyrılmak yok; her cümleye detaylı bir yorum, mümkünse üç emoji.

Ve elbette, on yıl boyunca börek bekleyen Osman Abime de özel bir teşekkür…
Yazı tamam da, şimdi onun aklında tek bir soru var:
“Naz böreği yapacak mı?”
Bu kısmı hâlâ net değil ama Osman Abim, senin o kahkahaların şimdiden hazır olsun.
Çünkü bu sadece bir yazı değil;
Bazen bir börek kadar sıcak,
Bazen bir kahkaha kadar samimi bir dönüş.

Yeniden merhaba.
Bu bir başlangıç değil, devam.
Hem kaleme, hem dostlara, hem de kendime...