Baykuşlar öter şimdi viran yurtlarda
Kana doymaz bu toprak bu coğrafya
Ah çocuk!
Yaşamak anlamını yitirir matem dolu gözlerde
Körpe bedenler kefen giyerken
Utanmaz mı bu yerküre?
Niye delinmez gökkubbe
Göğe çarpıp, suratımıza vuran dualarımız var
Arş-ı Âlâda kabul görmeyen
Ne yapsak kime güvensek boş
Pusuda bekler ihanet
Küçük kurşunla mı ölür çocuklar?
Yoksa kıyıya mı vurur?
Ağla çocuk ağla
Koca Akdeniz sağır bu çığlığa
Burada çocuklara yakasız gömlek biçerler
Her taraf kanlı kefen
Bir öfke bir tufan
Kızıl deniz bari sen utan
Kaç çocuk daha ölürse uyanır Müslüman?
İki milyar Müslüman varmış inanma yalan!
İnsanlık desen hepten viran
Şeyhlerin paşaların ihaneti
Kasıp kavurdu Müslüman memleketi
Yüzyıllık ihanetin diyetisin
Başsız memleketin göçmen kızı
Gün doğacak elbet dedik doğmadı
Zafer elbet bizimdir dedik olmadı
El betler bizde dumura uğradı
Nerede yanlış yaptık diyen de olmadı
Ağla çocuk ağla!
Sahipsiz kaldın ölüm kokan topraklarda
Gençliğin kardeşlerimin kalleşliğinde solar
Kenan kuyusunda Yusuf olur çocukluğum
Gökyüzünün mavisine hasret...
Değişmeyen yazgım bu benim
Fosfor bombalarıyla parçalanır bedenim
Söyleyin hele!
Kaç ocak daha sönerse kurtulur vatan
Sen ağla çocuk!
Anaların yaşarken öldüğü bu topraklarda
Beyaz kefen giyer
Ağzı süt kokan bebeler
Mescidi aksanın semalarında ölümsüzleşir kanatsız Melekler.