Çoğumuzun unuttuğu yâ da hatırlamak istemediği bir gerçek var.
Ölüm…
Rotamız belli…
Sevsek de sevmesek de adım adım ölüme yol alıyoruz.
O gün elbette gelecek…
Hiç istemediğiniz bir anda bu çok sevilen ve hiç ölmeyecekmiş gibi yaşadığımız dünyadan göçüp gideceğiz.
Ve dünyadaki yaşam yolculuğumuz o durakta son bulacak.
Ölümün korkusu bile geldiğinde insanlar ne yapacaklarını şaşırdı.
Pandemi döneminden bahsediyorum.
Dünya hırslarını bir anda unuttular. Kimin ayağını kaydırayım, kimin hakkın yiyeyim diye düşünmekten belli bir süre vazgeçip ölümden kaçmaya çalıştılar.
Hâlbuki ölümü hatırlamak için illa başımıza bir musibetin gelmesi mi gerekiyor?
Ölüm geldiğinde ne yapacağız?
Her gün birileri ölüyor ve ölecek.
Dünya hırsından gözü dönenler mezarlıklara bir uğrasınlar.
Bu dünyanın en sahici yeri.
Belki giderlerse faydası olur.
Dünya hırslarını dizginler, dünyaya düşkünlüklerini önler.
Bir nebze olsun hak yememeyi, ne pahasına olursa olsun insan satmamayı, onları aldatmamayı düşünürler belki de…
Bu dünya kime kalmış ki onlara kalacak!
Elbet bir gün hesap verilecek.
Ama hesabı vermek öyle kolay olmayacak!
Yakınlarımızın ölümleri de bizlere gerçek hakikati daha yakından hatırlatıyor.
Yanı başımızdakiler mezara girdikçe duygularımız daha da değişiyor.
Daha farklı bakıyorsunuz mezarlıklara…
İçinizdeki o sızı mezarlığa gidince daha da bir derinleşiyor.
Ne kadar alışmış gibi olsanız da mezarlığa girince o acının hala taze olduğunu anlıyorsunuz.
Dünyanın ne kadar boş olduğunu, kimseyi boş yere üzmemek gerektiğini anlatıyor bizlere mezarlıklar…
Tabi anlamak isteyenlere…
Ölümü akıldan çıkarmamak gerekiyor.
Allah tüm ölmüşlerimize rahmet eylesin.
Geride kalanlarımıza da hayırlı ömür versin…
Âmin.