Sevebilen bir yüreğe sahipseniz tabi ki…
Hayatımız boyunca bana bişey olmaz cesaretinin bizlere verdiği hadsizlikle yaşayan insanlar olduk…
Beslenme çantasina muz koymanin ayip sayıldığı zamanlarda büyüdüm. Yeni ayakkabi alindigi zaman ayaklarimi toprağa sürterek giderdim okula. Arkadaglarim eski oldugunu zannetsinler de üzülmesinler diye düşünürdüm çocuk aklimla. Onlara hava atmak, kiskandirmak aklimdan geçmezdi.
Bulundugum aile ve mahallede caka satmak ayıp sayılırdı.
Evde et piserken "kokusu gidiyor mudur acaba?" diye annemin endişelendiğini ve utandığını anımsıyorum.
Nasil bu ortamda ayakkabi ile hava atacaksin ki?
Okullara ve velilere bir bakın… çocuklarına bir değer vermek yerine neler aldıklarını gözlemleyin.
Ama lütfen ailelerin "sen en iyisine layıksın" etiketinin arkasına sığınıp nasıl israf yaptığını , bu yarışa nasıl evlatlarını dahil ettiklerini de izleyin.
Marka yarışına daha beş yaşındaki çocuklar üzerinden nasil tatmin etmeye çalıştıklarına da bakin.
Ama okullarında , sitelerin de, mahallelerinde, hatta sosyal hayatta engelli bir bireye karşı nasıl davranacaklar ne kendileri biliyor nede çocuklarına öğretiyorlar.
Gerçi İstiklal Marşında ki Korkma sözünü kavramayan ezberlerken ders geçme yada bir yarışın parçası olduklarından habersiz duygudan yoksun yüreklerinde bir not olarak kalacak bir vatan anlayışı.
Yaşlılar video çekerken like almak için kullanılacak birer insan yerindeyken onlar için hele bir de özel çocuklardan bahsetmek onları koruyup kollayacak ve birgün bir engel sahibi olabileceklerinden habersiz yaşayan çocuklar ve ne yazık ki aileleri…
Bana bişey olmaz zihniyetinin, hayvanları, engellileri, rehabilitasyon merkezlerini, anma günlerini, okullarını ve dahi engelli bireyleri kendi menfaatleri için kullanan acımasız bir toplum.
Aralık ayı sizin için ne ifade ediyor dediğimiz de hiç bir zaman aklınıza gelmeyecek bir tarih. Aslına bakarsanız devletlerin günah çıkarma yada vicdan rahatlatma zamanları.
Bugün engelli bir bireyi kendi ailesi bile üzerinden aldığı araçla, maaşla kullanırken gerçekten ihtiyaç sahiplerinin bu şahıslar yüzünden madur edilmesi gibi.
Bugün bir rapor zulmünden, yardım için verilen paraların miktarının komikliği kimseyi ihya etmeyecek kadar azken istenen belgelerin çokluğu zaten zor durumda olan insanlara nasıl bir zulümdür sayfalar yetse de anlatabilsem.
Aşılar, ilaçlar, yenilen içilenler derken özellikle otizmin daha da artacağı dönemlere gelirken rapor almadan iyileşeceği düşüncesi ve evladından utandığı için toplum içerisinde eğitim almadan yaşayan bireyler ortaya çıkacak.
Öz beceriden yoksun, öfke patlaması olan vs vs…
Yada daha fazla maaş için özel eğitim okullarını tercih eden öğretmenlerimizin denetimsizliği yüzünden bişey öğrenememiş, kameralar yasaklandığı için başlarına gelen bir şeyi anlatamayan engelli çocuklarımız olacak.
Kötülüğün dili, dini, ırkı, mesleği yok maalesef ki.
Her an Allah’ım çocuklarımızı iyi insanlarla karşılaştır duasıyla tedirgin yaşarken bizler.
Bu sene de kendince günah çıkaracak duyar kasacak insanlarımız, böyüklerimiz, valiler belediye başkanları vs…
Ama yarına herkes unutacak….
Yüreğimize gerçek sevgiyi ve vicdanı sindirmedikçe samimiyetsiz dileklerinizi de bizler sindiremeyeceğiz….
Saygının sınavda aldıkları notlardan daha önemli oldugunu, rızkına tevekkülün kariyerden daha kazanç getirdiğini, makam dediğimiz şeyin gönül tahtina oturmaktan daha önemli olmadığını , tevazu elbisesinin tüm elbiselerden daha çok yakistigini çocuklarimiza ögretmek zorundayiz.
Çocuklarimiz gönül almayi da ögrenmeli iyi not almayi öğrenirken. Kul hakkini da Akdeniz bitki örtüsü ile beraber bilmeli. Sabrin ve sadrin faziletlerini de ezberlemeli en az yüksek plazma fiziğinin formülleri kadar.
Yoksa bol sertifikali adamlarin verdigi kararlar "kamu vicdanini" yaralar. Üç bes dil bilen adamlarn bir gece kullandigi uçaklar üzerimizde dolasip bizi bombalar. lyi kimyagerlerin yaptigi formüller ile yapilan uyusturucular zehirler evlatlarimizi.
Yoksa insanlik bir adim geride kalir.
Vesselam…!