İnsan.
Akıl ve konuşma yeteneği ile donatılmış ve düşünme özelliği ile olayların iç yüzünü anlama gücü elde etmiş bir varlık.
İnsan.
Seçilmiş ve kıymetli kılınmış.
İnsan.
İlahi ruhtan üflenmiş.
İnsan.
Kainattaki her şey emrine amade kılınmış.
Sadece inanması ve inanmış olarak kulluk etmesi dilenmiş.
Sadece kulluk…
İnsan/İbrahim.
Yaratılanı düşündü.
Yaratılanı düşünerek yol aldı.
Yaratıcının varlığına inanmadığını söyleyene göstermek içindi yaptıkları.
Onun gücü ve kuvvetini anlaması için örnekler verdi.
Yaratan Allah'a sükûnet içinde ulaşmaktı niyeti…
Hep iyi düşündü, insanların iyiliğine olan ile yol yürüdü. Öyle ki babasına bir söz verdi. Onun için dua edecekti. Verdiği söz onun çok içli oluşundandı.
“İbrahim’in, babası için af dilemesi, sadece ona verdiği bir söz yüzündendi. Onun bir Allah düşmanı olduğu kendisine açıkça belli olunca, ondan uzaklaştı. Şüphesiz İbrahim, çok içli, yumuşak huylu bir kişiydi.” (Tevbe, 9/114)
İnsan/İbrahim.
Yumuşak huylu ve hilm sahibi.
Ne güzel özellikler...
Ne güzel insan.
Ama babasının Allah düşmanı olduğu ortaya çıkınca durdu ve düşündü.
Düşündü ve hemen ondan uzaklaştı.
Allah'a düşman olan birine yakın olamazdı.
İradeliydi.
Yumuşak huyuna rağmen yerini ve tarafını hemen belirledi.
İnsan/İbrahim.
İtaatkâr.
Allah'a itaat etti. Onun dostunu dost edindi, düşmanını da terk etti.
Allah'a dost oldu…
Dost İbrahim…
Bir gün babası Azer’e şöyle seslendi:
“Sen putları ilâh mı ediniyorsun? Şüphesiz, ben seni de kavmini de apaçık bir sapıklık içinde görüyorum.” (Enam, 6/74)
Bütün uyarılar fayda vermedi. İnadında devam etti. İnatlarında devam ettiler…
Devam edecek…